Δεν ξέρω πως να νιώσω όταν πάω σε ένα ξένο μέρος και καταλήγω να βρίσκω περισσότερα οικεία στοιχεία απ’ ότι περίμενα. Κάπως έτσι βρίσκω την California να μου θυμίζει σε πολλά την Αθήνα. Και γράφοντας αυτή τη γραμμή πολεμάω μια μίνι κατάθλιψη, και συνεχίζω.

Ο καιρός είναι ο ίδιος. Οι χειμώνες και τα καλοκαίρια είναι πιο ήπια, πιο αμβλυμένα, αλλά ο Μάρτιος έχει ελάχιστες διαφορές. Ο ήλιος που λούζει τα πάντα, ο ίδιος ήλιος που προσπάθησε να πυροβολήσει ο Ξένος. Η θερμοκρασία, η ατμόσφαιρα, η μυρωδιά στον άερα. Και η αίσθηση ότι η θάλασσα δεν απέχει πολύ και μπορείς να την αισθανθείς, αυτή ή τον αέρα που κουβαλάει.

Και μετά είναι η οδήγηση. Τι κι αν η Αθήνα δεν έχει λεωφόρους με 6 λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση. Κάθε μέρος σου βγάζει έναν χαρακτήρα, και στην Καλιφόρνια βγαίνει ο Ελληνικός. Επιθετική οδήγηση, ανυπομονησία και μια έμφυτη πεποίθηση ότι η δική μου βιασύνη, καθημερινότητα και ποιότητα ζωής είναι πιο σημαντική απ’ όλων των άλλων. Κι όλα αυτά χωρίς να καταλάβω πως έγιναν και πότε ακριβώς.

Ένα ξένο μέρος που φαίνεται οικίο διπλώνει το μυαλό μου που δεν μπορεί να βγάλει άκρη και επιτρέπει στο ένστικτο λίγη περισσότερη ελευθερία κινήσεων.