Δεν ζούμε σε κενό. Και δεν ζούμε μόνοι μας, όσο κι αν το θέλουμε, όσο κι αν το φοβόμαστε. Για τους περισσότερους από εμάς, για την συντριπτική πλειοψηφία, υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται και μας αγαπάνε. Το οποίο συχνά είναι καλό και κακό. Κι είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο εισπράττουμε τα καλά, αλλά με περίσσεια ανασφάλεια διεκδικούμε ακόμα περισσότερα από αυτά που μας πρέπει. Μέχρι την ώρα που θα ‘ρθουν οι άλλοι να μας θυμίσουν ότι το να μην είσαι μόνος έχει κι άλλη πλευρά. Δεν ζεις μόνο για σένα. Ζεις και για τους άλλους.
Είναι λίγο τρομακτικό, είναι μια αλλαγή κοσμοθεωρίας η συνειδητοποίηση ότι το τομάρι μας κι όλα τα πράγματα που του κάνουμε, είναι και υπόθεση άλλων. Οι συγγενείς, οι φίλοι. Οι γονείς, τα αδέλφια. Και πάνω απ’ όλα οι σύντροφοι και τα παιδιά. Δεν σου ανήκει το σώμα σου. Δεν είναι για σένα να το μεταχειριστείς όπως θες. Δεν ξέρεις εσύ καλύτερα. Και θα ανησυχεί όποιος νιώθει ότι πρέπει να ανησυχεί, γιατί αυτό είναι το κόστος που πληρώνουμε επιλέγοντας να μη ζούμε στην κορυφή ενός βουνού.
Επιλέγοντας να είμαστε μέλη της κοινωνίας. Επιλέγοντας να έχουμε φίλους. Επιλέγοντας να παντρευτούμε και να κάνουμε παιδιά. Επιλέγοντας στα 18 μας να μην μπαρκάρουμε προς ένα μακρινό λιμάνι με σκοπό να κόψουμε κάθε επικοινωνία με γονείς και φίλους, και να ζήσουμε ως άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Κι επειδή δεν το επιλέξαμε αυτό, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ότι κάνουμε αφορά και τους ανθρώπους γύρω μας.
Δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον που σε αγαπάει να μην ενδιαφέρεται. Δεν μπορείς να δικαιολογήσεις όλες τις επιλογές σου στους άλλους, γιατί οι άλλοι είναι διαφορετικοί από σένα. Αλλά συνεχίζεις να μοιράζεσαι με όλους αυτούς κάτι το κοινό: εσένα. Είναι δύσκολο να αποδεχτούμε το ότι οποιαδήποτε απόφασή μας που νομίζαμε ότι επηρεάζει μόνο εμάς, στην πράξη επηρεάζει πολλούς άλλους ανθρώπους. Αλλά είναι μια σοφή και απαραίτητη αποδοχή, για μια πραγματική και σοβαρή ευθύνη.